 Για κινήσεις Μυλωνά:
Είναι μία ακόμα απαράδεκτη κίνηση στην αλυσίδα πολλών αντεργατικών ενεργειών που κάνουν οι εργοδότες, μόνο που αυτή έχει κι έναν εξαιρετικά υψηλό συμβολισμό. Δεν την κάνει ένας τυχαίος επιχειρηματίας. Ακριβώς την ώρα που ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, όμνυε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν καταχρηστικές κινήσεις, ότι δεν πρέπει κανένας να χρησιμοποιεί την κρίση ως πρόσχημα, δεν πρέπει να προχωρούν οι επιχειρηματίες σε τέτοια μέτρα πριν να εξαντληθεί οτιδήποτε άλλο περιθώριο υπάρχει. Τόσα χρόνια η εταιρεία του κ. Μυλωνά είχε μία απρόσκοπτη υπερκερδοφορία. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα πρόβλημα και το εύκολο θύμα είναι ο βιομηχανικός εργάτης; Που ξέρετε ότι τα μεροκάματά τους δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά. Νομίζω ότι είναι προκλητική αυτή η συμπεριφορά και θα απαντήσουμε και συνδικαλιστικά και νομικά. Και αυτό πρέπει να γίνει συλλογικά. Δεν μπορεί να λέμε «σε μας να μην τύχει. Ας γίνει ότι θέλει…». Δεν μπορεί ο κάθε κ. Μυλωνάς να μεταβιβάζει με το παραμικρό τα προβλήματα στις πλάτες των εργαζομένων. Και ξέρετε οι εργαζόμενοι με το «πιστόλι της απόλυσης στον κρόταφο», όχι απλώς θα συναινέσουν, θα κάνουν και πολύ περισσότερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να μετέρχεται άλλων πρακτικών. Οι εργαζόμενοι συναίνεσαν να μπουν και μέσα στα ψυγεία, όταν πήγε να τους ελέγξει η Επιθεώρηση Εργασίας… εδώ είναι η αξία της οργανωμένης δράσης, όταν ο εργαζόμενος δεν μπορεί μόνος του να δώσει λύσεις.(ερώτηση για τη χρήση του δικαιώματος της απόλυσης του 2%) Και η χρήση του 2% – από μία διαδικασία ελέγχου πρέπει να αποδεικνύονται πολλά πράγματα- . αν μία εταιρεία κινδυνεύει να καταρρεύσει και να χαθεί η παραγωγική βάση και θέσεις εργασίας, θα συζητούσαμε με άλλα δεδομένα. Αλλά είναι δυνατόν να γίνονται απολύσεις για να προασπίσουν την κερδοφορία; Μιλάμε για βιομηχανικούς εργάτες, δεν είναι οι καλοπληρωμένοι «χαρτογιακάδες».

 Για επίδομα ανεργίας:
Εμείς λέμε, εφόσον οι άνεργοι πληρώνονται από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, το επίδομα ανεργίας που είναι 50% του κατώτατου μισθού να πάει στο 70% και αντί ενός χρόνου, να δίνεται για δύο χρόνια. Ας δούμε και τι γίνεται στις άλλες χώρες. Μη μιλήσουμε για Σκανδιναβικές χώρες που δίνουν στην ουσία, το 90% του μισθού που έπαιρναν.
 Για κρατικοποίηση τραπεζών:
Είναι δυνατόν, οι τράπεζες να κοιτάνε για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις, το αν μειώνεται η απασχόληση; Και μάλιστα να αποτελεί καλό κριτήριο, η μείωση; Και οι επιχειρηματίες μαθαίνω ότι το πρώτο που λένε στις τράπεζες είναι ότι θα κάνουνε μείωση αποδοχών ή προσωπικού, προκειμένου να διευρύνουν τη δυνατότητα για αποπληρωμή δανείων; Και μάλιστα όταν αυτά τα δάνεια προέρχονται από εγγύηση του ελληνικού λαού; Το προτείνουμε στο Υπουργείο και πρέπει να νομοθετηθεί ότι όσοι προσφεύγουν στον τραπεζικό δανεισμό, δεν θα δικαιούνται και δεν θα πρέπει να κάνουν απολύσεις ή άλλες καταχρηστικές ενέργειες. Θα έπρεπε να υπήρχε ένας ισχυρός δημόσιος πυλώνας, να υποχρέωνε τους επιχειρηματίες έναντι των χρηματοδοτήσεων να προστατεύσουν την απασχόληση. Και όχι μόνο. Να στραφούν προς επιθυμητές επενδυτικές δραστηριότητες που θα δώσουν απασχόληση και μία ώθηση στην οικονομία. Ασφαλώς απαιτείται κρατικοποίηση, όχι μόνο δημόσιος έλεγχος της Εθνικής Τράπεζας και μαζί με την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που ούτως ή άλλως με την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, που είναι κρατικό χρήμα να αποτελέσουν, έναν ισχυρό βραχίονα και επιτέλους οι μεγαλομέτοχοι να «βάλλουν το χέρι στις τσέπες». Δεν μπορεί με τα χρήματα του ελληνικού λαού, να αυξάνουν το μετοχικό τους κεφάλαιο, να κάνουν αυξήσεις και ότι δεν το καλύψουν οι μέτοχοι, να το παίρνει το Κράτος. Αν είναι έτσι θα παίρνει και την τράπεζα.

 Για την στάση της Αριστεράς απέναντι στη ΓΣΕΕ:
Εγώ αισθάνομαι ότι κάνω σωστά τη δουλειά μου σε αντίθεση με κάποιους και μάλιστα υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων της Αντιπολίτευσης, ακόμα και πολιτικούς Αρχηγούς. Από την παραδοσιακή Αριστερά, ούτως ή άλλως πάντα δεχόμαστε επιθέσεις γιατί ουδέποτε έχουν υπογράψει μία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, μεταπολιτευτικά. Έχουν βρει το εύκολο κόλπο να πηγαίνουν στον ΟΜΕΔ και να παίρνουν την εισοδηματική πολιτική. Τελευταία ο ΟΜΕΔ, αντιστοιχισμένος με τη ΓΣΕΕ, δίνει αυξήσεις τουλάχιστον στο ύψος της ΕΓΣΣΕ δηλ της τάξης του 5,5%, που εμείς έχουμε υπογράψει και αυτό είναι μία ευκαιρία να αντιληφθούν κάποιοι ότι δεν μπορούν εκ του ασφαλούς να πλειοδοτούν ανέξοδα! Και βέβαια να μην ξεχνούν ότι η κοινωνική αλλαγή δεν γίνεται με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Κάθε φορά σταθμίζουμε τα δεδομένα και προσπαθούμε να προστατεύσουμε το εισόδημα και αν μπορούμε να το ενισχύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Χρειάζονται γενναίες κεντρικές πολιτικές και εδώ είναι η ευθύνη της Πολιτείας, για να μπορέσει να γίνει μία μεγάλη ριζική αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Σε κάθε περίπτωση η δύναμη των συνδικάτων αντλείται από την ενότητα του και από τη συμμετοχή όλων στον αγώνα των κοινών αιτημάτων μας.

 Για απολύσεις:
Το ζήτημα δεν είναι το μπλόκο στην ανεργία. Είναι το μπλόκο στις απολύσεις γιατί αυτές δημιουργούν ανεργία. Και το μπλόκο στις πολιτικές που δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας γιατί και αυτές δημιουργούν ανεργία. Το πρώτο πρέπει να απασχολεί τους εργοδότες και το δεύτερο την Κυβέρνηση.