Σήμερα , στην εποχή του μνημονίου , με άλλοθι την οικονομική κρίση οι διακρίσεις και οι ανισότητες εις βάρος των γυναικών εντείνονται.

Η ανεργία των γυναικών και ιδίως των νέων γυναικών έχει προσλάβει εκρηκτικές πλέον διαστάσεις επειδή η εργαζόμενη γυναίκα θεωρείται από τον εργοδότη «βάρος» λόγω της μητρότητας και των πολλαπλών ρόλων που καλείται να επιτελέσει υποκαθιστώντας τις ανεπαρκείς κοινωνικές δομές στήριξης.

Το συνδικαλιστικό Κίνημα έχει προωθήσει ουσιαστικά, κυρίως μέσω των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τα θέματα ισότητας και προστασίας της οικογένειας  όμως σε καμιά περίπτωση  δεν μπορεί και δεν οφείλει  να υποκαταστήσει την Κρατική ευθύνη σχεδιασμού και υλοποίησης ενιαίας και συνεκτικής κοινωνικής πολιτικής και πολιτικής υπέρ της οικογένειας.

Είναι προφανές ότι για τη στήριξη τόσο των εργαζόμενων αλλά και των άνεργων γυναικών ή μητέρων δεν αρκεί να υπάρχει μια γενική πολιτική για την τόνωση της απασχόλησης και την καταπολέμηση της ανεργίας, με αποσπασματικές ρυθμίσεις απλά φιλικές προς τη γυναίκα και την οικογένεια. Απαιτούνται εξειδικευμένες παρεμβάσεις με συγκεκριμένη  στόχευση στο πλαίσιο μιας ενιαίας πολιτικής για τη στήριξη της γυναίκας και της οικογένειας και λήψη άμεσων θετικών μέτρων, μέσα από διάλογο επί των θέσεων και προτάσεων του συνδικαλιστικού Κινήματος.

Οι κάθε είδους κρίσεις που πλήττουν την κοινωνία δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για ακόμα μεγαλύτερες και πιο βαθιές ανισότητες, ούτε να υπονομεύουν τα κεκτημένα  δικαιώματα των γυναικών.

Ο,τι μέχρι σήμερα έχει κατακτηθεί στο θέμα της ισότητας μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας  επιχειρείται να ανατραπεί καθώς ο περιορισμός του ρυθμιστικού περιεχομένου των ΣΣΕ μόνο στα μισθολογικά αιτήματα αποδυναμώνει σημαντικά τη δυνατότητα αυτού του κορυφαίου συλλογικού μέσου όχι μόνο να ρυθμίζει εργασιακά δικαιώματα, αλλά και να λειτουργεί εποικοδομητικά στην κατάργηση επικίνδυνων στερεοτύπων μέσα στους χώρους εργασίας.

 

  Σήμερα που η γυναίκα έχει επιτέλους κατακτήσει νομοθετικά τη δυνατότητα ίσων ευκαιριών πρόσβασης στην αγορά εργασίας οφείλουμε όλοι να συνεργαστούμε έτσι ώστε να αποτραπούν οι συγκυρίες εκείνες που μπορούν να την καταδικάσουν στην επισφαλή εργασία την ανεργία , και την περιθωριοποίηση.

 

Το σύνθημα για την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας, αλλά και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, παρότι είναι αναγκαίο, θα μένει ένα κενό γράμμα όσο η πλειοψηφία των γυναικών θα είναι άνεργες, υποαπασχολούμενες, ανασφάλιστες, επιφορτισμένες με πολλαπλούς ρόλους.

Για το λόγο αυτό: